Half 8 ’s morgens, mijn telefoon gaat. Een bekende stem verteld me dat zijn vrouw is overleden, en vraagt of ik nog tijd heb.
Natuurlijk, ik kom eraan. Die middag had ik een afspraak in het gemeentehuis in Meppel, en omdat ik die dag erna vroeg in Giethoorn moest zijn voor een crematie kon ik dus niet alles al regelen die dag. Maar opstarten kon wel. Omdat mevrouw was overleden in Duitsland duurde het nog een paar dagen voor ze in Nederland zou zijn. Dit komt omdat in Duitsland andere regels en papieren gelden en nodig zijn.
Dus wat ik kon was het vast leggen van de crematie, zodat de kaart gemaakt en verstuurd kon worden. De kist werd uitgezocht en de bloemen besteld. Toen ik vroeg wat voor kleur rouwwagen er gewenst was , kwam al snel de vraag om een donkerblauwe. “En mag ik zelf rijden?” vroeg meneer. Ik ga het regelen, je mag sowieso mee rijden , maar of je ook mag rijden weet ik niet, zei ik. Maar vragen kan ik het altijd.
Een paar dagen later werd mevrouw overgebracht naar Nederland, door vriendelijke collega’s uit Duistsland. Na het verzorgen met de zus en dochter van mevrouw ging ik mee naar huis. Daar kon ik meneer blij maken, hij mocht zelf rijden in de donkerblauwe rouwwagen.
Dat vond hij geweldig. “Ons laatste ritje samen” zei hij.
En Hij heeft haar naar het crematorium gereden als een ervaren chauffeur!
Zelf rijden mag dus, maar niet in alle rouwwagens. Maar vragen kan altijd.